برگرفته از کتاب تیناری داستان شلمچه تا طوسکلا اثر ابراهیم باقری حمیدآبادی
. . . اتا نفس بکش. هوا فرق نکارده؟! عطر و بو آشنا نییـِه؟! امامزاده هاشمِ که پلی کاندیو سَر جِـر بونی دیمبه آمل، دِنیا عوض بونـِه. رنگ عوض بونه، آدم عوض بونه، زنده بونـِّه، هر جمندهیی بییـِه مازندرون ونـِه عمر هزار سال ویشته بونه. اصلاً همین تویوتا رِ هارش، وِ رِ جان دکته. انگار هوا سَرجـه درشونـه. انگار لینگِ دِمِـّدا اَبرِ دوش سر.
آمِل. . . ، چه آمِلی! چه خاکی ! چه مَردِمی! ویشون دل لارجون چشمهجه زلالتره. ویشون حرف چشمِ اسری واری پاک. آب و هوای آمِل یک چیز دیگوءِ.
آی . . . جنگل آمِل. . . محمد تورانی. . . کجه دری؟ دنیا تـه رِ یاد هکانه این دار و درختا تـه رِ یاد نکاندنه! همین جنگلای دلـه، تـه رِ دَوِسِّنـِه دار تن، زِنده زِنده تش بزونه.
اون روز ته و شعبان کاظمی ـ همون شعبان که هر گدر ساری دلـه محمدِ تورانی رِ دییـِه یـِشتـِه ونـِه گوشِ بنجه ـ تا. . . همین راسـِهها منافقای دمبال بیمونی. اونا خلـه شِمجه فاصله داشتـنه. هرچی بتـاختـنی نتوسِـنی ویشونجه برسین که تورانی رِ نجات هادین. فکرِشِم نکاردنی ویشون بفهمن تورانی نفوذیـِه. آملِ شهرجه که عقبنشینی کاردنـه، تورانی رِ ویشون همراه بدینی، شمه خیال جمع بِییـه که ویشون نفهمسه. شما شهر دلـه درگیر بینی. منافقا رِ کوچه به کوچه سره به سره دنبال کاردنی. دیگه شهر دلـهجه ویشونِ بیرون هکاردبینی. گاله گاله ویشون دمبال شینی. ویشون پیش، شما پشت سر. برسینی جنگل دلـه. خله تلفات هِدابیـنه. نرسیِ جنگلِ کِلُرد اتا نامرد که جاسوس دِ جانبه بییـِه ته رِ خَوِر هدا: تورانی رِ بَهیتـنه. اول قبول نکاردی. باهاتی حتماً تله هسه یا خانه باج بَیـرن. مردی باته: برا! محمد تورانی، ساروی، محمدیان ـ ساری فرمانده سپاهِ ـ داماد هسّه. چند وقتِ مشکوک بَیبیـنه. امروز تیـر و ترکش دلـه، آمل شهر دلـه، وِ زیـر نظر بهیتبینه. بدینه: وِ اتا تیر شمه طرف شلیک نکارده، هی چند دقه غب بییـه دِواره پیدا بییـه. . . ، دیگه مطمئن بینه وِ نفوذیـه.
خیسِ عرق بَئی. انگار اتا سمْبار جوش بزه او رِ دشندینه تی سر. شعبان تی نزدیکی دَئییـه. بَتـِته بیمو تی پلی:
ـ چی شی بیـِّه؟! هنیشتی؟!
ـ تورانی لو بورده؟
ـ تورانی؟ لو بورده؟ اتا خدانشناس کمتر. یک آدم جاسوسِ وطن فروش وِسه بیحال بَئی؟ مرد حسابی. برو بوریم، برو.
ـ تورانی امِ نیرو بییـه. هیچ کس خَوِر نداشته. من دونِسِّمه با محمدیان ـ فرمانده سپاه ساری ـ تورانیِ زِنام ندوسّه. فکر کارده، محمد وابسته به مجاهدینه. چند بار خواسه ونجه طلاق بَیـره، ونـِه برار نیِـشتـه. شی خواخر گاته صبر هکان وِ رِ سر به راه کامبی.
شعبان بزو شی سر دلـه رِ:
ـ آخ. . . من چندبار وِ رِ کَشیده بزومه. هر بار چار راه برق ساریجه خواسِ رد بَـوِّم، وِنـه بساطِ روزنامه فروشی رِ لقد زومو پخشِ پلا کاردمه. اتا کم اِسابیمه هارشم هیچی گانه یا نا. بعضی ماقع هیچی ناته. بعضی وقتا تا اعتراض کارده یِشتمه ونـِه گوشِ بنجه. مردم جمع بینه مه رِ گتنه. . . آخ آخ! وای بر من! . . . ، راس بِواش، طوسی جان! راس بواش بوریم. شاید اون نامرداجه برسیم ونـِه جانِ سر دکفیم.
راه دکتنی. تند و تیز. خله بتـِتنی، خله بوردنی. عرق و او شمه چاربندجه رِ گته. نفس شمه په دکتبییه. بَرسینی. محمد بدینی: تک تینار. هی دَس دَس کاردنی و نتوسنی وِ رِ تن دکفین. تورانی دار تن دییـه سوته. اون ماقع شما برسینی وِ دیگه تموم بَیْبییـه. ونـه دس لینگ دَوِس، دار تن هداشت، تش ونـه سر تنجه کشیه بالا. هول بَیْـتِکایی تشِ بکوشتنی. اَنده کار هکاردنی ونـه خاکِسترِ جمع هکانین. اِسا تـه شعبان اشنیو، شعبان ته رِ. شمه چشِ اَسری تورانی کِلـِن بَیـِّه تنِ شورنه. . . . ./ ----